Nasze największe niedocenienie: Miasteczko Mamoko

Przyszło nam ostatnio trochę podróżować. A wiadomo, jak jest podróż to i trzeba coś w zanadrzu przygotować na wypadek, gdy maluch zacznie się wiercić z niecierpliwienia i marudzić z nudów.  A nasz egzemplarz malucha ma tak, że im starszy tym bardziej się w podróżach (zwłaszcza samochodowych) niecierpliwi- no bo ile można siedzieć i jechać?

W tym miejscu dochodzimy do naszego nowego bohatera (bo tak wypada nazwać tę książkę, która uratowała naszą podróż przed wybuchami marudzenia, a po powrocie pozwoliła przetrwać czas przeziębienia). Bohatera niedocenionego, który miesiące całe przeleżał na półce domowej biblioteczki niepostrzeżenie obrastając kurzem. Tak, przyznajemy się- nie od razu pokochaliśmy tę książkę! Na początku kłuły nas w oczy te dziwne stwory, które wyszły spod rąk państwa Mizielińskich, gubiliśmy się gdzieś w kolorystyce, po macoszemu potraktowaliśmy wątki opowieści o mieszkańcach Miasteczka.

Wszystko zmieniło się, kiedy powtórnie otworzyliśmy książkę w tej samochodowej podróży. Miasteczko Mamoko dosłownie nas wciągnęło! I to nie na pięć czy dziesięć minut, ale na dobre pół godziny (a kto mam rozbieganego dwulatka na wychowaniu ten wie, że zajęcie go czymś na pół godziny jest wyczynem). Jest tu wszystko to co lubimy: setki szczegółów, mnóstwo wątków i opowieści, poszukiwań i dociekań. I pytamy ciągle gdzie, kto, z kim, dlaczego i po co? I przewracamy strony w tą i z powrotem po setki razy.
Miłość od drugiego czytania okazuje się trwała.

Miasteczko Mamoko

Aleksandra Mizielińska

Daniel Mizieliński

wyd. Dwie Siostry 2010